Stadnicki Antoni h. Szreniawa (ok. 1757–1832), starosta zatorski. Był wnukiem Józefa (zob.), synem Szymona (zm. ok. 1775), i Antoniny z Dunin Wąsowiczów h. Łabędź, bratankiem Jana (zob.), chorążego grabowieckiego, i Michała (zob.), pijara.
Dn. 19 V 1790 odznaczony S. został Orderem św. Stanisława, już wtedy używał tytułu star. zatorskiego, choć wiadomo, że kto inny dzierżawił to starostwo. Podczas Sejmu Czteroletniego został wyznaczony na asesora z prowincji małopolskiej do Asesorii Koronnej. Być może S. znalazł się w l. 1791–2 w gronie asesorów z głosem doradczym w Komisji Policji Obojga Narodów. W r. 1792 brał udział w lutowym sejmiku pow. radomskiego, na którym zaprzysięgano Konstytucję 3 maja i relację z przebiegu obrad przesłał Hugonowi Kołłątajowi 8 III t.r. z Wieniawy. Konfederacja targowicka, ogłaszając reasumpcję sądów asesorii koronnej, potwierdziła aktem z 29 X 1792 w Grodnie uprzednio wybranych sędziów, w tym S-ego, na stanowisku asesora. W r.n. znalazł się wśród 15 nowych członków komisji sądowej, powołanej do likwidacji wierzytelności banku Kabryta (Fryderyka Cabrita). S., działający i osiadły w okolicach Radomia, został 11 V 1794, w dniu akcesu powiatu do powstania kościuszkowskiego, obrany prezesem komisji porządkowej radomskiej i prezydentem Radomia, a potem gen.-majorem ziemiańskim pow. radomskiego (mianowany 19 IX). W czasach Sejmu Wielkiego i insurekcji działali też w gronie zwolenników Konstytucji 3 maja bracia S-ego, Jan, łowczy opoczyński, i Stanisław, chorąży pilzneński, a w tradycji rodzinnej przetrwały zapiski, świadczące o bliskiej znajomości S-ego z Józefem Zajączkiem, być może z czasów kościuszkowskich.
Dalsze losy S-ego niezmiernie trudno ustalić. Być może pojawił się on także w rozmaitych informacjach „Gazety Krakowskiej” z czasów Ks. Warsz., które przypisane zostały Antoniemu Stadnickiemu ze Żmigrodu i Cieklina (zob.), bądź Antoniemu Stadnickiemu z Czulic (zob.). S. był właścicielem Wieniawy, Brudnowa i Woli Brudnowskiej pod Radomiem. W r. 1806 mieszkał czasowo z rodziną w Potoku w Lubelskiem, gdzie 17 IV przyszedł na świat jego jedyny syn. Wykorzystując dawną znajomość oddał syna, studiującego od r. 1823 w Warszawie, pod opiekę namiestnika Józefa Zajączka. Wg słów córki Henryki «postradał większą część mienia z powodu nieszczęść krajowych». Zmarł 26 III 1832 i pochowany został w Wieniawie.
S. był żonaty dwukrotnie. Pierwszą żoną (ślub ok. 1780) była Pudencjanna z Walickich h. Łada (ur. 1751), córka Bazylego i Róży z Nieborskich, drugą Aniela, której nazwisko zapisywane jest Trylska, Trileska, bądź Trelewska (zm. 1840 w Wieniawie). Z pierwszego małżeństwa pozostawił córkę Apolonię Pelagię Różę (8 VI 1789 – 14 III 1868), od r. 1818 w Zgromadzeniu Panien Kanoniczek w Warszawie, a od r. 1830 wizytkę (w zakonie Annę Pelagię) w Krakowie. Z drugiego małżeństwa pozostawił córkę Henrykę, niezamężną (zm. 29 VI 1866), i syna Juliusza (zob.).
Konarski S., Kanoniczki warszawskie, Paryż 1952; – Stadnicki K., Rodowody domu Stadnickich…, Lw. 1857–61, Linia ze Żmigrodu, cz. III s. 13; Żychliński, III; – Łoza, Kawalerowie; Wiśniewski J., Dekanat radomski, Radom 1911 s. 361; – Kornatowski W., Kryzys bankowy w Polsce 1793 r., W. 1937; Kowecki J., Pospolite ruszenie w insurekcji 1794, W. 1963; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe, Ł. 1994; – Ciąg dalszy kalendarzyka narodowego i obcego na r. 1792, „Gaz. Wolna Warsz.” 1794 nr 9 s. 538; Kalendarz Polityczny dla Królestwa Polskiego, W. Ks. Lit. na r. 1793, W.; – Akty powstania Kościuszki, I; Summariusz czynności Konfederacji Generalnej Obojga Narodów od 11 IX 1792 w Brześciu Lit., I n. 74; Vol. leg., IX 313; – AP w Kr.: WMK, sygn. V-173 s. 1072 (tu podany wiek córki S-ego Apolonii: w r. 1836 miała 54 lata, co wskazywałoby na r. ur. 1782); AP w Radomiu: Akta USC paraf. rzymskokatol. Wieniawa, sygn. 8 r. 1832, akt zgonu, nr 32; Arch. ss. Wizytek w Kr.: Księga ślubów; IH PAN Zakł. Słown. Hist. Geogr. Mpol. w Kr.: Mater. do Słown. Hist. Geogr. woj. sandomierskiego; – Mater. Red. PSB: Odbitka fragmentu wspomnień córki S-ego, Henryki z rkp. (wł. Jerzego Stadnickiego); – Informacje Jerzego Stadnickiego z W.
Maria Czeppe